Dag 18 Las Vegas - Bakersfield
Omdat we nog steeds geen boodschappen hebben gedaan, zijn we maar weer in het hotel gaan ontbijten. Wat een straf, he. Wel zielig hoor, kom je dat casino 's morgens om 7.30 uur binnen, zitten er alweer (of nog steeds) mensen achter die automaten. Opvallend is ook, dat niemand het naar zijn zin lijkt te hebben. Niemand kijkt vrolijk, praat met iemand of lijkt blij te zijn als ze iets winnen. Manon heeft nog gauw een Las Vegas tas gekocht en daarna zijn we vertrokken.
Wel richting de Strip, want de beide dames wilden een foto van het welkomsbord van Las Vegas, dit ligt aan het begin van de Strip, tussen het vliegveld en Mandalay Bay hotel. Wij zoeken en uitkijken naar een parkeerplaats, want je mag nergens parkeren op de Strip, komen we bij dat bord aan, is daar gewoon een parkeerplaats. Mensen staan in de rij om een foto te kunnen maken. Dat moet ik die amerikanen wel nageven, overal wachten ze netjes in rijen, niemand dringt voor. Welraar was, dat je die parkeerplaats alleen op kon rijden als je de stad uitging, wat niet echt hoort bij een welkomsbord. Maar goed, we hebben het gevonden en we staan ermee op de foto.
Daarna verlieten we Las Vegas dan echt, op naar Bakersfield voor onze overnachting. Weer een lange reisdag die merendeel door woestijngebied gaat. Een saaie weg, geen bomen, geen stadjes, geen dieren. Bij Barstow in de buurt zijn we gestopt bij Calico Ghosttown, een mijnwerkersdorpje uit de jaren 1870. Er waren een aantal authentieke huisjes, maar de meeste pandjes waren nagemaakt. Menno heeft wel wat zilverbrokken gekocht, Calico was vroeger een zilvermijn.
Ik hoopte dat er nog een gunfight zou worden gehouden, volgens de site zou dit geregeld plaatsvinden om de bezoekers een plezier te doen. Helaas werd ons in een winkeltje verteld, dat ze dit niet meer deden. Wel hebben we nog een verkleedpartijtje gehouden. Onze kleding voor carnaval hebben we al uitgezocht.
Ziet er net echt uit hé, vooral de meiden voelden zich heel wat in deze mooie jurken. Je ziet ook helemaal niet dat de achterkant helemaal openstaat en met touwtjes bij elkaar gehouden wordt. Ach, het blijft een verkleedpartijtje.
Daarna verder naar Bakersfield. Walter had zich vergist,hij dacht nog 20 minutente moeten rijden, maar dit bleek 2,5 uur te zijn. wel een tegenvaller dus. Gelukkig werd de omgeving waar we doorheen reden weer wat mooier.Meer groen, weer vogels en dieren, wat meerbewoonde plekken.Op de camping aangekomen zijn Walter en de kids gauw gaan zwemmen, het was vanmiddag bloedheet. Daarna de barbecue aangemaakt en gegeten.
Dag 17 Las Vegas
Vanmorgen eindelijk eens geen wekker gezet, maar een beetje uitgeslapen. Daarna heel luxe gaan ontbijten in Sam's Town Hotel, een buffet voor maar 7 dollar. We waren er rond 10.30 uur en er was volop, scrambled eggs, breakfast potatoes, worstjes, allerlei zoete broodjes enzovoort. Je kon omeletten naar keuze laten maken. Toen begon om 11.00 uur het lunchbuffet. Onvoorstelbaar, mensen namen borden vol met hamburgers, friet, kip, noem maar op. Dit waren ook mensen die voor het ontbijt betaald hadden en ook ontbeten hadden. Ze bleven gewoon zitten en aten verder. Maar goed, wij konden er weer even tegen.
Daarna met een taxi naar het Premium Outlet Centre gegaan om te shoppen. Dit was niet direct een succes. Amerikaanse kleding is niet echt mijn smaak, veel glitter, strakke hemdjes en ordinair. We liepen daar dan ook maar een beetje rond zonder het echt naar onze zin te hebben. Dit veranderde toen we de winkels van Riverwood en Tommy Hilfiger zagen, daar hebben we flink ingeslagen. Heb ik die extra reistassen toch niet voor niets meegenomen. En inderdaad, het is hier een stuk goedkoper dan in Nederland. Maar om nou te zeggen dat er meer is in mijn maat, dat valt wel tegen. Al die dikkerds hier lopen met hele kleine, strakke truitjes, alles puilt eruit, niet echt iets voor mij.
Even de tassen teruggebracht naar de camper en daarna met de taxi weer naar de Strip. We begonnen in het Caesars Palace, een prachtig hotel/casino in Romeinse stijl. Gigantisch groot ook, wel 500 meter breed. Hiernaast wordt een nieuw hotel gebouwd, dat is in het najaar klaar, kosten 9 miljard dollar!!! Daarna erg lekker gaan dineren bij Outback Steakhouse, waar de porties weer groter waren dan onze honger. Menno kreeg een box om het restant mee te nemen, wel gedaan, maar uiteindelijk toch maar weggegooid, omdat ik het vermoeden had dat het niet goed is voor eten om zolang in de hitte mee te sjouwen. Na het eten weer een mooie watershow gezien bij The Mirage, waarna we naar het Venetian gingen. Zoiets moois heb je nog nooit gezien. Binnen waan je jezelf echt in Venetië, met grachten, gondels, bruggen, piazza's, een schitterende blauwe hemen (terwijl het buiten donker is). We keken onze ogen uit. Overal restaurantjes en winkels, Italiaanse muziek, zingende gondeliers. En groot, dat houd je niet voor mogelijk. Sorry pa en ma, maar daar zijn de hotels in Turkije niets bij. En natuurlijk overal weer het gerinkel van geld bij de fruitautomaten.
Omdat we ook nog naar Fremont Street wilden, hadden we geen tijd meer om de show bij Treasure Island te gaan zien, want die zou pas later beginnen. Dus maar weer een taxi gezocht en op naar Fremont Street. Dit is een heel ander Las Vegas. Manon vond het helemaal niets, je zag overal paaldanseressen en het publiek dat er liep was ook een stuk minder. Na al die luxe hotels op de Strip kwam het ook wat goedkoop over. Maar gelukkig begon vlak nadat we aangekomen waren de lichtshow op het plafond. Dit was wel weer erg mooi, heel Fremont Street is overdekt met een rond plafond waarop een prachtige lichtshow met de muziek en beelden van Queen te bewonderen is. Nadat dit afgelopen is, zijn we weer teruggegaan naar de camper, de kinderen waren ondertussen wel erg moe geworden.
Hoewel het erg leuk was om Las Vegas eens in het echt te zien, is het toch niet echt mijn stad. Misschien dat ik er anders over zou denken als ik in een hotel op de Strip had geslapen en had kunnen
gokken, ik weet het niet. De sfeer van hebzucht, al die herrie en lichten, oude mensen die je hun pensioen ziet wegspelen, zelfs al 's morgens vroeg, dat is niets voor mij. Uiterlijke schijn telt
hier heel erg en zo ben ik niet. Misschien speelt ook de Hollandse zuinigheid een rol, als ik zie wat voor geld er hier omgaat, dat kan ik niet begrijpen. Maar het was leuk om het eens ervaren te
hebben en om de plekken die je op TV ziet nu eens in werkelijkheid te zien. Morgen vertrekken we weer, wie weet wat we dan allemaal weer gaan zien.
Dag 16 Zion NP - Las Vegas
Viva Las Vegas, stad van glitter en glamour, luxe en rijkdom, maar ook van mensenmassa's, herrie en veel licht. Wat een omschakeling na al dat natuurschoon en rust die we de afgelopen tijd hebben gehad.
Maar laat ik bij het begin beginnen. Vanmorgen zijn we eerst nog even naar het visitor centre in Zion NP gegaan. Manon moest nog wat informatie opzoeken voor haar opdrachten van het junior ranger program en heeft daarmee opnieuw een badge verdiend, complimenten. Daarna begon onze trip naar Las Vegas.
Zodra we van Utah naar Arizona reden, veranderde niet alleen de tijd (het was weer een uur vroeger), maar ook het landschap. Utah was prachtig, met schitterende rotswanden, veel groen, Arizona was woestijn. Na Arizona kwam Nevada, en dat werd nog erger. Had de woestijn in Arizona en Utah nog zijn charmes, met beplanting en rotsformaties, Nevada heeft alleen droge zandvlaktes met alleen wat kleine struikjes. En dat kilometers lang, eigenlijk tot aan Las Vegas. Er lag 1 stad aan de grens met Arizona, Mesquite genaamd, en daarna kwam er niets tot aan Las Vegas. En dat is dan direct ook een hele grote stad, met veel verkeer, wegopbrekingen enzovoort. Gelukkig was de campground goed te vinden dankzij onze trouwe TomTom.
Het RV-park ligt bij casino en hotel Sam's Town, ongeveer 10 minuten rijden vanaf de Strip. Er rijdt een gratis bus vanaf Sam's Town naar de Strip en naar Fremont Street. Na de camper aangesloten te hebben, vertrokken we naar de Strip. Wat is het hier trouwens weer warm, echt wennen. De 1e blik op de Strip is waanzinning, al die hotels, je weet niet wat je ziet. We begonnen in Paris, waar een heuse Eifeltoren staat. De kinderen keken hun ogen uit, al die gokautomaten, al die (vooral oudere mensen) die met verbeten gezichten achter de automaten zitten. Maar ook de luxe van de hotels vonden ze prachtig.
Daarna gestopt bij de M&M's winkel, 4 verdiepingen vol artikelen van M&M's en natuurlijk heel veel snoep. Ook de Coca-Cola winkel vonden ze prachtig. Daarna door naar het MGM-hotel met de leeuwen. Je zag ze op nog geen meter afstand, wat zijn die dieren machtig en groot. Verder naar het luxor, een schitterend hotel in Egyptische stijl.
Bij het bezoeken van Excalibur begonnen we toch wel moe te worden en hongerig, vandaar dat we daar gingen eten. Buffet voor 17 dollar, zoveel eten en drinken als je maar wilt. Nou, dat wilden we wel!!
Na het eten, en ook even uitrusten, gingen we door naar hotel New York, waar door het hotel een echte achtbaan gaat. Binnenin het hotel loopt een echt New York's straatje, met huisjes, café's enzovoort. Gelukkig mochten de kinderen overal mee naar binnen, zolang ze maar niet stil bleven staan bij de automaten en speeltafels. Soms wel onhandig, want als ik naar toilet moest, moesten ze mee of rondjes blijven lopen. Na New York door naar het Bellagio, waar ieder kwartier een prachtige fonteinenshow wordt gehouden op steeds wisselende muziek, onder andere een keer op Time to say goodbye van Andrea Bocelli, zelfs Anouk kreeg kippenvel.
Daarna hadden vooral Menno, Manon en ik het wel gehad. Al die drukte, die herrie, die neonlichtreclame, we konden er niet meer zo goed tegen.Gelukkig ging de laatste bus ook om 21.30 uur terug, dus we hadden een goed excuus om terug naar de camper te gaan. Slenteren over de Strip is toch veel vermoeiender dan 5 uur wandelen door een rivier. Terug in de camper gingen we direct naar bed. Walter ligt al te slapen, dus voor de foto's van vandaag zullen jullie tot morgen moeten wachten. Ik weet nog niet zo goed wat ik nu van Las Vegas vind, ik vind het leuk om gezien te hebben, maar zal het ook niet erg vinden om weg te gaan. Terug naar de rust van een nationaal park. Misschien als ik morgen meer uitgerust ben, dat ik er dan anders over denk. Ik geef las Vegas nog een kans.
Dag 15 Zion NP
Volgens Anouk was dit de leukste dag tot nu toe. Als ze ooit weer teruggaat naar Amerika, dan gaat ze weet hier naartoe, dus Merel G., bereid je alvast voor.
Vandaag wilden we de Narrows gaan lopen, een wandeling door de rivier. Eerst bij Zion Adventures Co waterschoenen, stokken en een waterdichte rugzak gehuurd. Dit viel nog niet mee, allereerst kreeg
je neopreen sokken aan, daarover heen de schoenen. Vooral Manon vond de schoenen erg mooi, grapje!! Een stok tot okselhoogte en een instructiefilm over het lopen van de Narrows en we waren klaar
voor vertrek. Met de shuttlebus reden we Zion NP in, tot de laatste stop bij Temple of Sinawava, daar begon de Riverside Walk. Dit is een wandeling van 20 minuten langs de Virgin River.
Aan het eind van deze wandeling begint de Narrows Walk, een wandeling door de rivier. Je kan zover lopen als je wilt, maar je moet ook weer terug. In het totaal is de Narrows 16 mijl lang, maar je mag maar 5 mijl diep zonder permit. Wij hebben in totaal 5 mijl heen en terug gelopen, dus 8 kilometer totaal. Ja Lizette, ga alvast maar oefenen, want ik kom helemaal getraind terug en we gaan natuurlijk maandagavond weer lopen.
De wandeling was schitterend, je loopt tussen steile wanden van soms wel 600 meter hoog, en de kloof is soms maar 6 meter breed. Ik was wel blij met de stok, deze gaf steun en je kon de diepte van de Virgin River peilen. Op het diepste punt kwam de rivier bij mij tot mijn middel, Manon zakte dus nog wat dieper weg. Na ongeveer 1,5 mijl door de rivier gelopen te hebben, kwamen we bij Orderville Junction, hier komt het water van de Orderville canyon bij de Virgin River. Na hier even gerust te hebben en de kinderen in het water gespeeld te hebben, zijn we teruggekeerd naar het beginpunt.
Het was echt een uitdaging, nooit gedacht dat ik met mijn knieën nog eens zo'n tocht zou maken. Door stromingen, over rotsen klauteren, tot mijn middel in het water staan. Vooral dit laatste was in het begin niet zo'n pretje, het water was 15 graden koud.
Ook veel wild gezien vandaag, vanmorgen vroeg al een paar herten. Bij het begin van de narrows was het vergeven van squirrels, die zijn pas brutaal. Ze begin gewoon aan rugzakken te bijten om maar
aan eten te komen. Wel hele lieve diertjes om te zien, al schijnen ze flink te kunnen bijten. Toen we terugreden met de shuttlebus staken er nog een paar wilde kalkoenen de weg over, laat ik nou
vanavond kalkoen gegeten hebben. En lekker dat hij was.!!!
Heel decadent, morgen zitten we in Las Vegas. De kinderen reageerden ook zo van, oh ja Las Vegas, daar gaan we ook nog naartoe. Iedereen weer bedankt voor de leuke reacties, het is iedere dag weer een verrassing voor ons wie er een berichtje heeft achtergelaten.
Dag 14 Bryce Canyon - Zion NP
Het wordt vast saai om te lezen, maar we hebben weer een prachtige, vermoeiende dag achter de rug. Vanmorgen uitgeslapen tot 7.30 uur, ja, voor ons is dat al uitslapen. Daarna naar Bryce Canyon gereden, de campground lag 1 mijl voor het national park. Helaas was het wat bewolkt, dus onze eerste blik op Bryce was niet zo heel mooi, veel wolken over de mooie toppen. We wilden een grote wandeling maken van ongeveer 3 uur. We begonnen met de Navajo Loop, daarna Queen's Garden Trail en terug via Rim trail. Schitterend, ik heb er weer geen woorden voor, laat de foto's maar voor zich spreken.
De wandeling begon met een steile afdaling van ongeveer 150 feet, daarna slingerde het pad tussen de hoodoo's door. Bryce is prachtig, vooral door de kleurcontrasten tussen de rood/witte rotsen en de groene bomen. Overal zie je squirrels lopen, de kids willen ze graag meenemen als huisdier. Het leek hier net droomvlucht uit de Efteling, je verwacht de elfjes zo uit de hoodoo's te voorschijn komen. Ook de kinderen vonden hetprachtig, vooral Menno kan geen genoeg krijgen van alle uitzichten. Walter heeft in 3 uur tijd 100 foto's gemaakt, en dan zegt hij tegen mij dat ik zuinig moet zijn met filmen, omdat we nog maar 2 filmpjes over hebben. Volgens mij kunnen we in Las Vegas beter film bijkopen.
Hoewel het een pittige wandeling was, maakte al het moois dat we zagen, veel goed. Ik ben nu wel blij dat we de Grand Canyon als eerste hebben gezien, anders was dit een tegenvaller geweest na alle andere prachtige dingen. Pa en ma, jullie hadden gelijk, Bryce Canyon is mooier dan Grand Canyon. Na de wandeling hebben we even wat gegeten en daarna vertrokken we naar Zion NP.
Dit was niet zo lang rijden, ongeveer 2 uur. Vlak voor Zion NP moet je 2 tunnels door. De 2e tunnel is niet zo breed en hoog, met een camper moet je in het midden van de tunnel rijden. Er staan rangers bij de tunnel die het verkeer voor je vasthouden. Vlak voor de 2e tunnel kan je nog een mooie wandeling maken, de Canyon Overlook trail. Zion NP ligt, in tegenstelling tot de andere parken, in een dal. Bij de Canyon Overlook trail kan je bovenaan kijken naar het dal dat onder je ligt. Dit is een wandeling van ongeveer een uur. De 1e helft is wel bergopwaarts, maar het uitzicht dat je dan hebt, is voldoende beloning. Opnieuw prachtig. Het was ook een leuke wandeling. Over rotsen, langs smalle richels, door een soort van grot.
Hierna weer doorgereden naar de visitor centre voor informatie en Manon haar junior ranger program. Rond 18.00 uur waren we op de campground. Gauw wat pasta gekookt en wat wassen gedraaid en nu mijn dagelijkse werkje: de weblog bijhouden. Hier een foto speciaal voor Hans en Maria, het interieur van de camper.
Dag 13 Moab - Bryce Canyon NP
Woestijnen, bergen en graslanden, dit is wat we vandaag vooral gezien hebben. Met een beetje fantasie zag je de kuddes bizons achtervolgt worden door indianen. Onvoorstelbaar dat je hier wel 200 kilometer kunt rijden, zonder een teken van leven te zien. Geen steden, dorpen, zelfs geen afgelegen huizen, alleen maar maanlandschap. We hadden vandaag een lange rit voor de boeg naar Bryce Canyon.
Onderweg geluncht bij Butch Cassidy, overal hingen posters met Wanted dead or alive. Vlak voordat we bij Bryce Canyon aankwamen, reden we door Red Canyon. Prachtige rode rotsformaties die mooi contrasteerden met de groene bomen. Ja, eindelijk is het hier weer wat groener en zie je ook wat meer waterstroompjes.
Na een korte stop doorgereden naar Ruby's Inn Campground, een groene campground met ook een hotel, allerlei souvenirwinkels, paardrijtochten enzovoort. Na de camper geïnstalleerd en aangesloten te hebben, zijn we eerst met de shuttle-bus naar het visitor centre gegaan, hier heeft Manon weer haar junior ranger program opgehaald. Even naar de informatiefilm gekeken, de tentoonstelling bezocht en terug naar de camper. Snel wat gegeten en te voet vertrokken. Er begon om 19.00 uur een rodeo en daar wilden we graag naartoe. We hadden prima plaatsen, helemaal vooraan. Let the show begins!!! Heel Amerikaans, eerst moesten we allemaal gaan staan en werd het volkslied gespeeld, je zag nu meteen wie er amerikaan was, die hadden allemaal de hand op het hart. Toen begon de show, rodeo rijden op paarden, stieren en zelfs op schapen, dit laatste door kleine kinderen. Was toch wel leuk om eens mee te maken.
Helaas begon het steeds harder te waaien en werd de lucht steeds donkerder. Achter ons was het bijna zwart. Omdat wij lopend waren, ongeveer 15 minuten lopen, en er toch wat regendruppels begonnen te vallen, zijn we iets eerder weggegaan. Maar goed ook, want toen we bijna bij de camper waren, viel de regen met bakken uit de hemel. Dus ook hier kan het regenen. Dit schijnt hier wel veel voor te komen in juli en augustus, overdag prachtig weer en 's avonds regen en onweer. Dus hopelijk morgen weer mooi weer.
Dag 12 Moab
Moe, maar voldaan, zo kun je onze toestand op dit moment wel omschrijven. We hebben vandaag de hele dag doorgebracht in Archer NP, een prachtig park met allerlei natuurlijk bogen en bruggen.Vroeger lag Utah op een plateau, veel hoger dan nu, de rest eromheen was oceaan. Deze is opgedroogd en bovenop deze zoutlaag zijn rotsen gevormd. Zout is instabiel, dus zakt het weg. Water en erosie doet de rest, al die grillige vormen en bogen zijn op die manier gevormd.
Als eerste maakten we een korte wandeling rondom Balanced Rock, een hoge piek met daarop een enorm rotsblok. Daarna reden we door naar de Two Windows. Hier maakten we een hike van ongeveer 3 kwartier, prachtig om te zien. De meeste rotsen zijn hier rood omdat ze ijzer bevatten, wat samen met de witte zoutlagen een prachtig gezicht oplevert. Het is verbazingwekkend om te zien hoe al die bogen zijn gevormd en standhouden. Uiteindelijk zullen ze instorten, dit is vorig jaar ook gebeurd.
Na deze hike zijn we naar het visitorcentrum gereden, waar Manon weer een badge verdiend heeft en dus weer een eed moest afleggen in het engels. Het ging nu al beter dan de vorige keer. Op de parkeerplaats in de camper hotdogs gegeten, makkelijk als je je hele huis zo bij je hebt. Daarna weer terug het park ingereden.
We wilden ook graag Delicate Arch zien, het symbool van Utah, dit staat ook op de nummerborden. Nu is het 2,5 km lopen naar deze arch in de brandende zon en dan moet je ook nog terug. Dit leek ons niet zo'n goed idee, omdat we vanmiddag ook nog een wandeling van 3 uur lang moesten doen. Gelukkig was er ook een viewpoint, dan zag je de arch van een afstand. Dit was ongeveer 1 kilometer, wel bergopwaarts en weer in de brandende zon, je zit hier tenslotte in de woestijn. Maar wel de moeite waard, wat een prachtig gezicht. De boog die je al zo vaak op foto's hebt gezien, staat nu voor je.
Hierna zijn we de hele weg door het park afgereden. Onderweg was genoeg moois te zien. We moesten ons om 15.45 uur melden op de parkeerplaats bij de Fiery Furnace Point. Omdat we wat tijd over hadden, zijn we hier wat eerder naar toe gegaan en hebben even rustig aan gedaan. Daarna ons klaargemaakt voor de wandeling. Wandelschoenen aan, insmeren en ieder minstens 2 liter water in zijn rugzak. Deze wandeling wordt 2x per dag georganiseerd voor een groep van 25 mensen. Een ranger neemt je mee een gebied in, waar je alleen niet in mag, alleen met een speciale permit. De hike duurt 3 uur, maar onderweg wordt er ook veel verteld door de ranger. Een prachtige tocht, klimmen, klauteren, door kloofjes heen (ik hoef nog niet op dieet, ik paste overal nog doorheen). De kinderen waren superenthousiast, Manon wilde nog wel een keer lopen. Gelukkig liepen we tussen de rotsen, dus veel schaduw en de 3 uur vlogen voorbij. Opnieuw een hoogtepunt van deze vakantie.
Daarna terug naar de campground. Gelukkig ligt McDonald's aan de overkant, dus je raadt al wat wij als diner hadden. Het was ondertussen al 8 uur voordat we terugwaren. Iedereen was moe, met moeie voeten, dus Manon ging gauw douchen en naar bed. Ik denk dat wij snel volgen.
Al die indrukken die je opdoet, het is best wel vermoeiend. Het lijkt al wel weken geleden dat we in LA waren. Ik denk dat we thuis pas goed beseffen wat we allemaal gezien hebben. Maar wat is dit land prachtig, de natuur overweldigend. Ik hoop dat het op jullie ook zo overkomt, want soms is het moeilijk te omschrijven hoe mooi het hier is.
Gijs, we wensen jou en je familie veel plezier in Zeeland. Kom na de vakantie maar eens gauw langs om alle foto's te bekijken. Groetjes van Menno.
Dag 11 Moab
Worden we iedere morgen rond 6 uur wakker, en nu het vandaag nodig was, sliepen we door tot 7 uur. Vlug opgestaan, want vanmorgen gaan we raften. Snel ontbijten, drinkflessen klaarmaken, insmeren tegen de zon, waterschoenen aan en haasten. Gelukkig kwam iemand van de organisatie Tag-a-Long ons bij de campground ophalen, dus we konden de camper laten staan. Bij Tag-a-Long aangekomen, kregen we reddingsvesten aangemeten. Daarna werden we met ongeveer 20 man en 2 gidsen weggebracht met de bus. Deze rit duurde ongeveer 35 minuten, onderweg vertelden de 2 mannen leuke weetjes over de omgeving.
Aangekomen bij de startplaats, werden er 2 boten uitgeladen. Het duurde ongeveer 15 minuten om de boten startklaar te maken, ondertussen konden wij nog een laatste keer naar de toilet, na ja, toilet. De pot stond er wel, maar eronder was een diep gat in de grond, dus je kunt je de luchten die daar hingen wel voorstellen. Maarja, als je moet, dan moet je.
Een van de gidsen was een vrolijke vent met lang haar en een lange baard. Echt zo'n survival-type en dus wilde Walter graag bij hem in de boot. We zaten het totaal met z'n 10-en in de boot, de gids, zijn naam was Jay, niet meegeteld. En daar ging we, de Colorado-rivier op!!
De totale trip duurde 2,5 uur. Het was ontzettend leuk, met af en toe wat kleine versnellingen. Als je de foto's ziet, lijkt het heel wat, maar in het echt viel het erg mee. Jay vertelde heel veel, over het raften, over zichzelf en over de omgeving. Hij probeerde alle namen te onthouden, maar met Manon had hij nogal moeite. Anouk heeft al een baan aangeboden gekregen, hij zoekt mensen die nederlands, duits en/of frans spreken, dus ze mag over 3 jaar komen.
Af en toe mochten we ook de boot uit om te zwemmen, wel met zwemvesten aan. In het water gaan was niet zo'n probleem, je liet je gewoon van de boot afglijden, terug in de boot komen was een heel ander verhaal. Jay was sterk genoeg, die tilde iedereen zo in de boot. Maar Walter, eigenwijs als hij is,dacht dat hij zelf wel in de boot kon komen. Dit lukte uiteindelijk ook, maar vraag me niet hoe. Verstandig als ik ben, bleef ik op de boot, iemand moest tenslotte foto's nemen.
Op een gegeven moment mocht je de boot af, maar in het water moest iedereen elkaar vasthouden. Daarna voeten omhoog en je met de stroomversnelling laten meedrijven. Dit vonden ze ontzettend leuk, al gilde Anouk wel de hele boel bij elkaar.
Na de tocht werden we met de bus weer terug naar Moab gebracht en bracht een medewerker ons weer naar de campground. Wat een service. Daar aangekomen, gingen we snel lunchen, want we hadden wel honger gekregen. De kids gingen toen nog zwemmen, terwijl Walter en ik boodschappen gingen doen. Aan het eind van de middag zijn we de winkelstraat van Moab doorgelopen, best een gezellig plaatsje. Veel souvenirwinkels en Anouk en Manon hebben allebei een pyjama met elanden erop gekocht, die zie je hier overal (de pyjama's dan). Daarna lekker gegeten bij Eddy McStiff's, wederom een aanrader van het forum. Nu nog even lekker buiten zitten, de temperatuur is nu lekker, overdag is het erg warm 35-40 graden.
Ontzettend leuk alle reactie's die we van jullie krijgen. Het is iedere dag weer leuk om alles vanuit Nederland te lezen. Denise en Guido, we hopen dat het nu beter gaat met Rens, geef hem maar een knuffeltje van ons. Iedereen de groetjes van ons allemaal en tot schrijfs!!